Door Liesbeth Simpelaar

Dat was wel even spannend. Want het repeteren vlak voor het optreden ging
superslecht! Slechter dan ooit. Zelf wist ik ook ineens niet meer waar de
knoppen van mijn accordeon zaten. Bart vertelde later dat hij dacht, nou ja,
erger kan het niet worden. Die is altijd optimistisch.


Misschien misten we onze basgitarist, die nog ergens in de parkeergarage
aan de Kruisstraat zwierf. Of waren we zenuwachtig? Voor publiek spelen is
voor ons toch niets nieuws, dat deden we laatst nog in het Lepelenburgpark.
En zou er wel een beetje publiek komen? Het regende hard die avond. Maar
buiten kwam het tjokvol met fietsen te staan en geen stoel in de zaal bleef
onbezet. Ook oud-orkestleden waren er, zelfs de oprichter van het orkest,
Corrie Jonkman.

Tot onze verrassing ging het optreden juist hartstikke goed! Swingende
stukken waren echt swingend, lastige loopjes werden met gemak genomen,
niemand raakte van de wijs. We hebben ons jubileum eer aangedaan!
Het publiek was enthousiast, ook over een aantal nieuwe stukken die we
speelden, onder andere het Noordoosterlied. Dat is een gedicht van mij,
speciaal voor het orkest gescheven, waar Bart muziek op heeft
gecomponeerd. Iedereen zong het refrein luidkeels mee, dankzij de door een
orkestlid meegebrachte beamer waarmee de tekst te zien was.

En last but not least speelden we samen met een aantal oud-leden het
allereerste nummer van het orkest, Wouno Blues (ofwel Kriskras Blues).

Hilde, die twaalf en een half jaar voorzitter is geweest en pas het stokje heeft
overgedragen, werd in het zonnetje gezet. En Bart, nu vier jaar onze
muzikaal leider, deed een paar onthullingen over zijn begintijd. Ai, wat een
mondig orkest, dacht hij, en hij verzon er het volgende op: laat ze zelf maar
kiezen wat ze spelen, en hij vroeg welke muziek we mooi vonden. Daar
kwam onder andere zijn arrangement van Time uit voort, een nummer van
de band Kroke. Inmiddels is hij ons gewend en noemt hij ons een
‘democratisch’ orkest, waarbij het ‘wel een tijd kan duren voor iets is
uitgekristalliseerd’.

Na het optreden waren er onder de hapjes en drankjes nostalgische en
nieuwe ontmoetingen. Corrie vertelde waarom ze het orkest heeft opgericht.
In Parijs had ze een orkest zien spelen, en het trof haar dat dat allemaal heel
verschillende mensen waren die elkaar vonden in de muziek. Dat wilde ze
ook in de wijk Noordoost! Ze zette een advertentie en daar kwamen
muzikanten op af, die er weer anderen bij vroegen. Zelf heeft ze vijftien jaar
meegespeeld. In het orkest zitten nu nog vier mensen die er vanaf het begin bij waren. ‘Ik ben van het eerste uur’, zeggen ze dan trots.

Iemand anders uit het publiek vond dat het orkest floreert door de leiding
van Bart, want voor iedereen heeft hij aandacht en het hoeft van hem niet
allemaal zo serieus en perfect. En wat een leuk ritme-instrument heeft hij
(dat heet een kabassa).

Een orkestlid had een heleboel oude foto’s bij elkaar gesprokkeld. Wat zagen
we er toen jong uit ;-). Over vijf jaar vinden we vast dat we er nu nog jong uit zien. Op naar ons dertigjarige jubileum!